Hemel of hel? Wie zal het zeggen ...

Hi there!

Geloof het of niet, mijn naam is Heaven, Heaven Debaere. Inderdaad, hoe kom je erop om je kind Heaven te noemen? Ik zeg jullie heel eerlijk dat ik heel trots ben op mijn naam en vanwaar hij vandaan komt, ook al komt hij niet veel voor. Wat de reden hiervoor is, kom je later te weten.

Ik heb 1 broer en 2 halfbroers waarvan ik de jongste ben. Robin (27), een halfbroer die voortkomt uit een vorig huwelijk van mijn moeder, woont alleen. Matthias (24), mijn andere halfbroer die voortkomt uit een vorig huwelijk van mijn vader, woont ook alleen. Mijn broer heet River en is 2 jaar ouder, wordt 21 dit jaar. Dat klopt, nog zo'n bizarre naam ...

Tussen de leeftijd van mijn broer en ik zitten 2 jaar. In die 2 jaar heeft mijn moeder 2 miskramen gehad, waardoor ze het stilaan opgegeven had om nog een kindje ter wereld te brengen ... Toen was ik daar, als een 'geschenk van de hemel'. Zo, vandaar mijn naam. Mooi verhaal toch, of niet? Ik vind dat altijd leuk om te vertellen, vandaar ook de trots.

5 jaar later, 2006, zijn mijn ouders uit elkaar gegaan, ik dacht dat mijn wereld instortte. Ik had alleen het besef niet van wat er gaande was, tot mijn broer me de avond dat mijn vader wegging kwam vertellen dat alles zou gaan veranderen.

"Why me?"

 

Hieronder ben ik in de zomer van 2018. Sindsdien is er veel veranderd. Eigenlijk niet sindsdien, maar de details laat ik weg, ik vertel het algemeen. Ik vermoed dat je je er wel iets bij kan voorstellen. Het komt erop neer dat ik in de zomer van 2019 weggegaan ben bij mijn moeder en naar mijn vader in Roeselare ben gaan wonen.

De reden waarom ik dit vertel, is omdat deze mij gemaakt hebben hoe ik vandaag ben. Ik vroeg een aantal dichte vrienden om mij te beschrijven in 1 zin en kwam op dit resultaat van de zinnen samen uit.

"Hemels. Ze is een prettig gestoord meisje die lief betrouwbaar, sociaal, knap ... is en altijd met iedereen overeenkomt. Toch laat ze zich niet doen, ze gaat altijd zeggen waar het op staat. Ze gaat al eens (te) graag uit en zou haar handen in het vuur steken voor de mensen die ze graag ziet. Je kan altijd op haar rekenen, ook al zie of hoor je ze een lange tijd niet. Ze heeft een groot hart, al zou ze alles doen voor een ander dan voor haarzelf." 

 Waarom nu in godsnaam hogeschool?

Deze vraag hoor ik tegenwoordig vaak. Waarom nog 3 jaar verder studeren als je nu al aan de slag kunt in het werkveld? Gemakkelijk. Ik zie mezelf enkel in de sociale sector werken om mensen te helpen. Een fabriek/winkel/horecazaak voor de rest van mijn dagen, zie ik mezelf al zeker niet doen. Ik studeer momenteel Sociaal Werk als eerstejaarsstudent. Het past ook met wat mijn vrienden over me vertellen, ik heb nooit getwijfeld. Het ligt ook in de lijn van wat ik in het middelbaar deed:

• 1e & 2e: ASO, modern
• 3e: ASO, economie met 5 uur wiskunde
• 4e: ASO, humane wetenschappen   (economie interesseerde me niet en 5 uur wiskunde was te zwaar)
• 5e (tot kerst): ASO, humane wetenschappen
• 5e (na kerst) & 6e: TSO, gezondheids- en welzijnswetenschappen

Wanneer ze me dus vragen waarom ik Sociaal Werk doe, dan is mijn antwoord simpel. "Mensen die aan het randje van de samenleving staan, een plek helpen te vinden binnen de samenleving."

 Corona wie? 

Wie nog nooit van corona (of COVID-19) gehoord heeft, slaapt volgens mij onder een steen. Je hoort niets anders meer op het nieuws. Toen de strengere maatregelen aangekondigd werden, liep ik de volgende dag over straat. Ooit "The mazerunner"-reeks gezien? Ik voelde me precies als in de 3e film daarvan ... Met "The last city" die een avondklok heeft, iedereen met mondmaskers, een besmet iemand direct in quarantaine ... leek het precies alsof dit de echte wereld was. 

2020 is een vreemd jaar. Bosbranden, allerlei rappers overleden, nu een virus. Wat zal april ons geven? Ik ben oprecht bang voor de toekomst. Nu doet iedereen wel aan 'social distancing', maar wat als dit voorbij is? Ik zie op Twitter* dingen passeren als "Na lockdown dubbel feesten" & "Als deze lockdown voorbij is ga ik een hele week terrasjes doen en alles extra appreciëren", en zo gaan de tweets maar door. 

Ik vraag me eerlijk gezegd af of dit waar is. Ik heb er stiekem (whoops, niet zo stiekem meer dus) en ander beeld over. Jarenlang** hebben we moeten vechten om dichter bij elkaar te komen, om de samenleving als 1 geheel te zien, om sociaal werk een richtlijn te geven en dit op te starten. Nu we dit eindelijk hebben, moeten we het wegens overmacht weer afgeven. Gaan we effectief terug naar de tijd voor het sociale aanwezig was? Of juist niet? De tijd zal het uitwijzen...

*Mijn Twitter: @debaereheaven 

** https://nl.wikipedia.org/wiki/Gebruiker:Benedict_Wydooghe/Evoluties_in_het_welzijns-_en_veiligheidsdenken (gerefereerd naar de lessen van Dhr. Benedict Wydooghe)